De kamerkennel staat nu midden in de woonkamer, de werpkist is weg, want daar begon wat ruimtegebrek op te treden. Met de vermeerdere ruimte kunnen de pups ook wat meer bewegen.
Het is een tamelijk 'voorlijk' stel. Met 12 dagen begonnen de oogjes al open te gaan, en nu, 15 dagen oud, zitten ze af en toe al, en doen ze al pogingen te lopen.  
Kadran is de zwaarste van het spul: nu nipt over de kilo. Gevolgd door Kiros, Kabyle en Kaprice, die allemaal al over de 900 gram wegen. Als ze honger hebben maken ze een kabaal van jawelste. Niet dat Jardy zich daar iets van aantrek - als ze geen zin heeft om te zogen, dan bekijken ze het maar. Ontaarde moeder ook af en toe... Ze ligt ook nu weer lekker naast mij, in plaats van bij de kinders. Geheel volgens de regels wordt de band tussen moeder en kinderen al wat losser.

Met de kennel in het midden kunnen Grise en Noor er nu aan alle kanten omheen lopen. Dat ontlokt wel wat gegrom aan Jardy, maar ook daar begint ze nu wat makkelijker in te worden. Nog even, en de 'kooi' kan open, zodat Grise en Noor eindelijk een goed kennis kunnen maken met de pups.

De pups groeien als kool, en Jardy eet tegen de klippen op om voldoende melk te produceren. Gelukkig heeft ze ook al een tijdje door dat de werel niet vergaat en de pups het wel overleven als ze ze iets langer dan 1 minuut niet ziet, dus gaat ze regelmatig weer even mee naar buiten zonder dat ik haar aan haar riem hoef mee te slepen. Wel is ze buiten veel waakser dan anders, maar ook dat zal wel slijten.  

Dat Jardy weer meedoet buiten is tot groot genoegen van Noortje, die meteen elke gelegenheid aangrijpt om in Jardy's oren of staart te gaan hangen. Jardy is daar iets minder blij mee, maar het is wel vast goede oefening voor straks, als er 6 van haar eigen kinderen een poging doen om kappertje te spelen. Ik kan de bossen haar die zullen sneuvelen al voor me zien. Grise heeft ook niet één cadenette (rastavlecht) meer in haar vacht, en veel staartharen heeft ze ook niet meer over. Ach, daar zie je straks niets meer van...

Eén voordeel, Jardy heeft een wat stuggere vacht met weinig cadenettes.  

Grise vindt het verder natuurlijk wel heel spannend, weer van die piepende dingen in huis. Ze mag er nog niet bij van Jardy, maar dat komt vanzelf wel. Ze is gelukkig minder opdringerig dan Jardy was toen Grise net bevallen was, en Jardy beperkt zich tot brommen.

Ik ben wel benieuwd hoe het over een paar weken gaat, als de pups wat actiever worden, en Grise en Noor zo langzamerhand eens beter kennis moeten gaan maken.

Gisteren was Jardy al wat onrustig, ze wilde erg graag rustige en ongebruikelijke plekjes opzoeken. Ik heb haar afgelopen nacht dan ook apart van de anderen gehouden, in de verwachting dat ik wel wat zou horen of merken als ze begon. Maar vanmorgen was er niets aan de hand.
Wel was ze nog steeds onrustig en zoekerig. Omdat het weer een warme dag beloofde te worden en de tomaten toch echt in de kas uitgeplant moesten worden heb ik Jardy binnen gehouden, wat ze ook graag wilde, en ben zelf aan het planten geslagen. Om half 10 was het in de kas niet meer uit te houden en tijd om wat te drinken.
Jardy had op hetzelfde moment besloten dat het tijd was de eerste pup er uit te werken. Dat even rustig een bakkie koffie drinken schoot er dus bij in. Hoezo, pups worden 's nachts geboren? 
De eerste pup lag er dus naast onder de tafel... Never mind. Pup drooggewreven, in de werpkist gelegd, Jardy kwam daar uiteraard meteen achteraan, en pup nummer twee ook. En een kwartier later pup nummer drie. Jardy doet het niet echt volgens het boekje, want dat beweert dat er makkelijk een paar uur tussen de pups kunnen zitten. Jardy had meer haast...
Ondertussen was het kwart over 10, twee teefjes en een reu verder en even rust. Kwart voor 11, ik was éven weg, hup, nummer vier. Weer een teefje, een hele lichte dit keer, zowel qua kleur als qua gewicht. 

Het bleef rustig, echo had 4 pups aangegeven, dus na een half uur besloot ik de natte handdoeken uit de werpkist te halen en te vervangen door droge, en de vuile boel in de wasmachine te gooien. Klus geklaard dus, alhoewel ik daar niet helemaal van overtuigd was, want ik dacht toch nog wel een pup te voelen...

Dat klopte, want ik was nog niet terug van de wasmachine aanzetten of nummer vijf kwam te wereld. Weer een teefje, en een flinke tante ook.
En toen kwam nog eens een half uur later nog een tweede reutje te voorschijn. Ook geen kleintje trouwens. Jardy had het ondertussen al helemaal door, hup, sjorren aan die vliezen, nageboorte er uit trekken en vreten maar... Ach, het zijn allemaal hoogst noodzakelijke eiwitten zullen we maar denken.

Moeder en kinderen maken het goed, kinders lurken allemaal luidruchtig aan een tiet, en Jardy gromt vervaarlijk naar Grise en Noortje.

Straks maar eens wat close-ups vn de pups maken, en kijken of ik nog weet wie wie is.