Verrassend, hoe een hond die zo onopvallend aanwezig was, toch ongemerkt wel degelijk aanwezig was. Dat merk je pas nu ze er niet meer is.
De laatste anderhalf, twee jaar, was ze blind aan het worden, en doof. Zodra ik maar even bewoog, volgde ze me daarom meteen. Ik kon geen koffie gaan zetten, of Luronne hees zich overeind om te kijken wat ik ging doen, bang dat ik opeens weg zou zijn. En uiteraard ook azend op eventuele lekkere hapjes die ook wel eens tevoorschijn zouden kunnen komen, tijdens dat koffiezetten.

Afgelopen week viel me in dat Luronne toch één eigenaardigheid had: haar zus Joline keek altijd TV, vooral commisaris Rex was favoriet, maar allerhande natuurfilms hadden zeker ook haar belangstelling, en mensen full-size in beeld konden op een blafconcert rekenen. Luronne snapte daar niets van, en keek nooit TV. Behalve één reclame: Famous Grouse wiskey, zodra ze het melodietje hoorde stond ze voor de beeldbuis. Het "beroemde korhoen" werd hier dan ook al snel omgedoopt in Luronne's kippetje... Ik zit nu in haar nagedachtenis dan ook aan een glaasje kippetje.

Eén ding is wel duidelijk: twee honden is véél te weinig, zodra er een nestje is zal er als het ook maar enigzins kan een pup blijven.  

Ik had nooit gedacht dat de eerste post die ik hier zou schrijven zo'n verdrietige zou zijn. Afgelopen maandag hebben we Luronne in laten slapen. Ze kreeg vorige maand vlak voor haar verjaardag opeens last van een nekhernia, met uitval in het linkervoorpoot, en ataxie doordat de zenuwen in de achterhand ook onvoldoende signalen doorkregen. Achteraf bekeken had ze die hernia waarschijnlijk latent al wat langer.
Waar vorige maand de behandeling nog aansloeg en ze weer helemaal oppepte, verslechterde de situatie maandag toch helaas weer heel snel, na een paar keer een rare schuiver gemaakt te hebben. Opnieuw behandelen hielp dit keer helaas niet meer, ze verloor ook de controle over haar blaas en veranderde heel snel een erg zielig hoopje. Gelukkig had ik van de vorige keer nog wat zware pijnstillers in huis, pijn heeft ze dus niet gehad.

Luronne ligt nu naast haar zus, onder de rode beuk in de tuin, waar de honden altijd op de uitkijk liggen en lagen: lekker in de schaduw, met zicht op de weg, voor het geval er volk langskomt.

Onder die titel heeft Grise een hele tijd haar belevenissen opgeschreven toen zij net bij ons thuis was. Die stukjes schreef ze op een forum dat helaas is opgeheven. De teksten heb ik gelukkig bewaard, en een paar staan hier onder het menu "Hoe het verder ging".
 
Vanaf nu zal Grise af en toe de blafherkenning weer aanzetten en haar belevenissen weer vertellen.