Het is weer vakantie en de baas heeft weer wat nieuws. Dat we vrijwel iedere dag het bos in gaan, is daarbij alleen maar een bonus natuurlijk, maar de baas gaat zelf lopen rennen! Nou vraag ik je, is ze gek geworden of zo? En ze kan het nog niet eens ook, ze houdt ons voor geen meter bij. En als wij net een beetje op stoom zijn gekomen, hangt zij amechtig hijgend tegen een boom.

Het schijnt voor een goed doel te zijn. En dan niet alleen haar eigen conditie.

We zullen het zien, hoe lang ze dit vol gaat houden.

Ondertussen is het voor ons dus feest, iedere dag.

Het is vakantie, dus de bazen zijn de hele dag thuis. Reden voor ons om veel aandacht te vragen (en te krijgen). En als we lastig genoeg zijn, nemen de bazen ons mee het bos in of de hei op. In de hoop dat we daarna moe zijn. Whaha, geen kans natuurlijk. Wat ons betreft kan een wandeling niet lang genoeg duren natuurlijk.

Vandaag dus lekker de hei op. Fris windje, paar vennetjes, veel heuvels en nog meer pijpestrootje. En daar wordt Lotje om één of andere reden helemaal waus van.

Niets schijnt leuker te zijn dan door het gras te stuiteren.

Twee keer per week nemen de bazen ons mee naar Zeumeren. Dat is een grote waterplas, waar we lekker kunnen zwemmen, en waar we een rondje omheen mogen hollen. Flink rondje wel. De bazen zitten dan een beetje moeilijk te balanceren op zo'n ding met 2 wielen, een fiets noemen ze dat geloof ik, en zeggen dan dat ze hard moeten werken en wel 6 of 7 kilometer of zo moeten rijden. Ha, wij lopen minstens twee keer zo ver. En twee keer zo hard.

Noor en Lotje doen helemaal idioot veel, ik gedraag me wat meer naar mijn leeftijd en houd het beschaafd. Hoewel ik als ik aan de fiets vast zit wel altijd probeer of ik niet tóch voor kan komen op Noor, maar dat lukt niet zo goed. En als Lotje voorop mag lopen wil ik helemáál graag inhalen. Maar dat gaat ook al niet. En ondertussen zegt de bazin dan blij dat ze niets hoeft te doen, en dat wij sledehonden zijn.

Het lijkt net echt op de foto, maar in werkelijkheid zag Noor de schapen helemaal niet staan. Ze vond ze ook niet eng of zo, nee, ze zag ze gewoon niet.  Ze zag alleen maar mij, en wilde niets liever dan dicht bij mij blijven.

Achteraf bekeken had ik misschien zelf even moeten gaan rennen, maar ik verwachtte eigenlijk ook wel wat meer advies van de herder over wat ik moest doen. En dat  bleef helaas uit.

Ach, het was een leuke dag, 's morgens lekker gewandeld, en 's middags dus die schapen eens van dichtbij  bekeken. In de regen, dat was wel jammer, maar het had slechter gekund.
 
Er wordt in principe iedere zaterdag met de schapen gewerkt, dus ik kan altijd een keer bellen of ik nog eens langs kan komen, kijken wat Noor doet als er geen 35 andere hyper-Pyri's  rondrennen. En vindt ze het dan nog steeds niets, dan ga ik zeker een keer met Lotje kijken. Want die zou toch echt wel aanleg moeten hebben. Grote zus Prisha heeft dat nl zeer zeker...

Het leven is een stuk rustiger geworden nu Jardy een eigen familie heeft. Ik kan eindelijk gewoon weer bij het hek de boel in de gaten liggen houden, en de baas begroeten als ze thuis komt. Noor en Lot doen (meestal) braaf wat ik zeg, dus dat gaat ook goed.
 Als ik een keer blaf tegen Lot ligt ze meteen ondersteboven, die kan ook niet veel hebben!
De bazin zegt dat ik Noor eens wat vaker op haar nummer moet zetten, maar ja, waarom zou ik? OK, ze is best lastig, af en toe, hangt in mijn nek als het etenstijd is, maar ja, het is wel mijn kind hè... 

De bazin heeft trouwens ook rare neigingen tegenwoordig, we gaan minstens twee keer per week fietsen met haar. Nou ja, zíj doet niet veel, eigeijk, wij trekken haar vooruit, daar komt het op neer. Maar het is wel leuk, wij mogen ons de poten uit het lijf rennen, en ook een heel stuk loslopen rond  Zeumeren, lekker zwemmen en achter de futen aan. Leuk!

Veel te lang geleden...dat ik een update over ons hondenleventje hier heb geschreven.
Een paar maanden geleden begon Jardy Grise af en toe aan te vallen. Zonder duidelijke (voor mij als mens tenminste) reden.
Nou is Grise naar mijn idee een beetje tegen wil en dank roedelleider. Ze is de oudste, en dus een beetje automatisch in die rol gevallen, maar niet per se ook echt superdominant. Tegelijkertijd is he wel een felle, en komt ze uit een felle lijn, dat weten we maar al te goed. Maar ook een vedergewicht. Groot en zwaar is ze niet, dus van fysieke dominantie moet ze het sowieso al niet hebben.

De knokpartijen werden heviger en frequenter, en ik besloot Jardy te helpen 'baas' te worden om te strijd te beslechten. Jardy weegt immers 15 kilo, en daar valt voor Grise niet tegenop te knokken. Helaas bleef Jardy aanvallen, ook als Grise zich overgaf.
Ten einde raad een gedragsdeskundige geraadpleegd, die mij aanraadde de oude verhoudingen toch weer te herstellen. Daar werd Grise wel vrolijker van, maar Jardy niet minder agressief.
Na een laatste aanvaring waarbij ik ook wat averij opliep heb ik Jardy maar even tijdelijk uit huis geplaatst, om even een rsutpauze te creeëren.
Er moest een lastige beslissing genomen worden: er moet een hond weg, want dit komt niet meer goed. Beide niet echt dominant, maar dominant genoeg om niet met elkaar te kunnen leven. En de 'vakantie' van Jardy maakte me duidelijk hoe Grise de afgelopen maanden geleden had onder de situatie.

Jardy zoekt dus een nieuw baasje. Met pijn in het hart. Hoe leg je een hond uit dat het geen fluit uitmaakt wie de baas is? Kon je dat maar, dan mocht ze hier oud worden. Maar zowel Jardy als Grise ervaren stress van de huidige situatie.

Jardy is ondertussen weer thuis, maar wordt apart gehouden van de anderen. Dat frustreert haar. Lot wil graag bij haar moeder zijn, maar als ik haar in de kennel bij Jardy zet, trekt Jardy zich niets van haar aan. Ze wil bij Grise, om haar te onderwerpen...