Soms gebeuren er toch rare dingen als je hond bent. Een tijdje geleden ben ik mee genomen naar mijn oude huis, en daar wilde één van de honden hele intieme dingen met me doen, dus dat begreep ik eigenlijk al niet zo goed. Hoewel, ergens kriebelde het ook wel...
Daarna had ik het gevoel dat er iets in m'n buik aan het klotsen was, dus het hardlopen ging op een gegeven moment niet meer zo goed.
En toen moest ik opeens mee naar die aardige mensen een dorp verderop. Je weet wel, van die figuren die af en toe naalden in je duwen en meer van die flauwekul. En daar ben ik in slaap gevallen geloof ik, want ik kan me er verder niks meer van herinneren.
En toen ik weer wakker werd, kroop er opeens een raar piepend blind molletje bij me rond. Op zich wel geinig, maar dat gekke ding wilde iedere keer tegen me aanliggen, en aan m'n tepels zuigen, en dat vond ik maar een raar idee. Bovendien had ik buikpijn, dus ik vond het allemaal niet zo geslaagd.
Maar ja, het moest toch van de bazen, en heel langzamerhand begon het te dagen bij me: dat piepende geval is van mij! En nu mag niemand er meer aankomen van me, nu ik dat weet... Nou ja, de bazin wel, heel even, als ze geen gekke dingen doet er mee.
De bazin heeft er allemaal wel een logische verklaring voor. Vindt ze. Ik had maar één puppy aan boord, en dat gaat bijna nooit goed bij een normale geboorte, dus had ze voor een keizersnee gekozen.
RSS Feed